İpini koparan dolanıyor ortalıkta "ben sanatçıyım" diye...
Bu kadar kolay mı "sanatçı" olmak? Yeterli gelir mi üç beş tv kanalında boy göstermek, bir kaç gazetede röportaj vermek, tek şarkıyla/kitapla şöhret olmak?..
Bizim bildiğimiz; sanatçı, yediği ile çıkardığı arasında fark bulunmayan kişidir. Söylemiyle yaşamı arasında uçurumlar bulunan kişi, inanmadığı fikirlerin sözcülüğünü yapıyor demektir ki bunun amacı da sanatla ilintili olamaz.
Yeri geldiğinde bir fahişenin yazarlığını kabul ederiz ama "orospuluk" yapıp da ahlak bekçiliğine savunan biri sözlerinin tutarlılığını onaylamamızı beklemesin.
Bazıları, yanlışı yaşayarak öğrenir ve tecrübeleri başkaları aynı yanlışa düşmesin diye ibrettir.
Ancak, aykırılık yapıp, sonrasında hangi dili kullanırsa kullansın toplumsal çöküntüye uğratacak metinler çıkaran bir kişi yaptığını sanatın yüce değerlerinin ardına saklayamaz. Çünkü sanat, var olana muhaliftir ve mevcut durumdan daha iyisini önermek üzere, estetik ve ütopik kaygılarla üretilir...
Sorun ahlaki değerler değil aslında...
Çünkü bu değerler toplumdan topluma farklılık gösteriyor. Önemli olan, gösterilen duruşun istikrarıdır. Mesela K. İskender'i kimse suçlamıyor. Çünkü o, kendine göre doğru bir yaşamı sürüyor ve bunu inkar etmiyor. Ya da Bukowsky...
Oysa ben size özel hayatında erdemsizliğin sınırlarını zorlayıp, metinlerinde sütten çıkmış ak kaşık gibi ahkam kesen bir dolu isim de sıralayabilirim.
Sanatta ahlak öncelikli değildir, tamam. Ancak sanat bir kuru "yaratıcılık" tanımına da indirgenemez. Sanatçı "aydın" kimliğiyle ve "entelektüel" birikimiyle hep çağının bir adım önünde yürümek ve toplumsal bir lokomotif olmakla YÜKÜMLÜDÜR.
Aksi takdirde; kaygısı ve ütopyası olmayan bir "yaratıcı" kendini geliştirmeyi ve daha iyisini üretmeyi de önemseyip öncelemeyeceği için, zaten "sanatçı" kimliği de üzerinde bir kaç beden büyük duracaktır.
Yani kısaca...
Sanatçı "ben sanatçıyım" diyen değil, "o bir sanatçı" dedirtebilendir...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder