Kime söylediysek dinletemedik. Oysa aşk bencillikti biraz da. Ve yalnızlıktı çokça... Yoksa niye yazılsın bunca şarkı, şiir; niye dökülsün bunca göz feri?.. Bunun için yok olduk göz hizasından sessiz sedasız. Bunun için yok saydık her şeyimizi...
Şimdi sığındığımız kuytuda kaç sevdayı kendi intiharımızla vurduğumuzun hesabını yapıyoruz tek kişilik yaşanmışlıklarımızla. Kimbilir hangi kıyıda, kimbilir hangi koyunda nekahatini arıyor bize derman ol(a)mayan o sevda...
Susmaların en koyusunu yaşıyoruz içe dönük haykırışlarımızla. Portakal çiçeklerinin sonbahara doğuşu bile kar etmiyor sağırlığımıza. Ağır ağır ölüyor yüreğimize baş tacı ettiğimiz narin martı.
Soluyor gün, yok oluyor yüzün...
Aynı yağmurun altında yürümüş olsak da farklı damlalar ıslatmış üstümüzü, geç anlıyor insan.
Neydi beklediğimiz, neyi getiriyor yaşam?..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder